O książce: 1998 / Warłam Tichonowicz Szałamow urodził się w Wołogdzie. Syn księdza. W latach 1926–1929 studiował na Wydziale Prawa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. Po raz pierwszy został aresztowany za rozpowszechnianie tzw. Testamentu Lenina w 1929 r. Po zwolnieniu w 1932 r. został ponownie aresztowany w 1937 r. i spędził 17 lat na Kołymie. Po powrocie w 1957 roku zaczął publikować wiersze w Yunost w Moskwie. W jego oczach widać było jakieś roztargnione szaleństwo nieobecności. Pewnie dlatego, że w tym czasie pisał swoje „Opowieści Kołymskie” i nawet na wolności nadal tam, na Kołymie, przebywał. Historie te zaczęły krążyć z rąk do rąk na maszynach do pisania w 1966 roku i zostały opublikowane jako osobne wydanie w Londynie w 1977 roku. Szałamow był zmuszony wyrzec się tej publikacji i napisał coś niezrozumiałego, upokarzającego, jakby w proteście. Zmarł w domu opieki, nie doczekawszy się publikacji swojej prozy. (W ZSRR ukazała się dopiero w 1987 r.) To wielka „Kołyada”, ukazująca błyskotliwą zdolność ludzi do zachowania oblicza swojej duszy w świecie obozowej depersonalizacji. Szałamow został Pimenem Gułagu, ale wcale nie był obojętny na dobroć i napisał piekło od środka, a wcale nie ze śnieżnobiałej celi, w czwartym tomie Dzieł zebranych V.T. Szałamow zamieścił autobiograficzną opowieść o dzieciństwie i młodości „Czwarta Wołogda”, antypowieść „Wiszera” o pierwszym okresie obozowym, esej o poezji i prozie, a także listy do B.L. Pasternak i A.I. Sołżenicyn.